Τα παλιά βιβλία, τα μισοτελειωμένα...

Τα παλιά βιβλία τι τα κάνουν; ειδικά αυτά που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τα ολοκληρώσω, που έμειναν στο ράφι με τον σελιδοδείκτη κάπου στη μέση, γιατί κάποιο κεφάλαιο έκλεισε απότομα, ίσως με άσχημο τρόπο και εγώ, ο αναγνώστης δεν συνέχισα, ή το βιβλίο με απέτρεπε να συνεχίσω. Ο καιρός πέρασε και αυτά τα βιβλία σιγά σιγά πήγαν όλο και πιο χαμηλά στη βιβλιοθήκη μου, όλο και σε πιο απρόσιτο σημείο.

Μία στο τόσο, κάνοντας καθαριότητα, τα έβλεπα, εκεί, στη γωνιά τους, να πιάνουν χώρο και να μη προσφέρουν τίποτα.

Κάποια στιγμή εδώ και καιρό αποφάσισα να κάνω κάτι με αυτά. Ή θα τα πέταγα ή θα προσπαθούσα να τα τελειώσω ενθυμούμενος πάντα ότι ή τα παράτησα ή με απώθησαν. Τελικά, δυστυχώς τσάμπα χώρο έπιαναν τόσο καιρό. Δυστυχώς, έπρεπε να τα αφήσω κλειστά ή να τα είχα παρατήσει όταν θα έμενα με γλυκιά γεύση ακόμα.

Τα απομακρύνω λοιπόν με πικρία, γιατί η πάροδος του χρόνου δεν τα έκανε καλύτερα, ίσα ίσα τα έφθειρε πολύ, τα άφησε χωρίς καμία απολύτως υστεροφημία, αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων.

Εξάλλου χρειάζομαι χώρο στη βιβλιοθήκη, οι μύθοι του Αισώπου, οι άθλοι του Ηρακλή, τα άπειρα ΚΟΜΙΞ, όλα τα παραμύθια που είναι ήδη εδώ, που θα τα βάλω;

Σαν τελευταίο αντίο, μια ακρόαση στο καταπληκτικό κομμάτι των Accept, που κυκλοφόρησε περίπου όταν αυτά τα παλιά σκονισμένα βιβλία γράφτηκαν....