Αντιμέτωπος με τους παιδικούς μου φόβους

Τι έγινε θα πείτε ξαφνικά, το olatsaba έγινε blog ψυχολογίας; Όχι ηρεμήστε, αφορά τρεις ταινίες που τις φοβόμουν τόσο πολύ σαν παιδί και που πρόσφατα τις ξαναείδα, ενήλικος γαρ. Ήθελα να δω πως θα νιώσω!

Superman III, η σκηνή που το υπερμηχάνημα τραβάει μέσα την τύπισσα και τη μετατρέπει σε ένα τρομακτικό ρομπότ. Ε λοιπόν ακόμα και σήμερα στα 40 μου, μου ήρθε αυτή η ανατριχίλα, θυμήθηκα τον φόβο μου, ενώ η σκηνή είναι αντικειμενικά ψιλοαστεία και η ταινία γυρισμένη το 1983 με ότι ειδικά εφέ υπήρχαν τότε.

The Beyond / Η 7η Πύλη Της Κολάσεως (1981), cult ταινία πλέον, με εφέ της πλάκας αλλά πραγματικά η σκηνή με τον ζωγράφο, ακόμα γαμάει! Ανατριχίλα λέμε!

The Cassandra Crossing, ταινία του 1976, συνομήλικη μου, για ένα τρένο όπου οι επιβάτες εκτέθηκαν σε θανατηφόρο ιό και το τρένο κατευθύνεται προς ένα επικίνδυνο πέρασμα. Γαμάτη για την ηλικία της, με τρόμαζε πολύ η σκηνή που τελικά η γέφυρα καταρρέει και παίρνει στο θάνατο τους επιβάτες (πιάνεται spoiler 40 ετών;). Βλέποντας τη πρόσφατα, γέλιο μου προκάλεσε, αλλά κάθε φορά που σκέφτομαι τον ελληνικό τίτλο της ταινίας ακόμα μου προκαλεί δέος! "Το πέρασμα της Κασσάνδρας",. Γαμάτο???

Oldies, Goldies

Σιγά μην κάθομαι να βλέπω τα σκουπίδια που μας σερβίρουν τώρα τελευταία.

Λες και ο παλιός κινηματογράφος έπαψε να υπάρχει...

Δείτε, θυμηθείτε και απολαύστε καλό σινεμά!

Τα παλιά βιβλία, τα μισοτελειωμένα...

Τα παλιά βιβλία τι τα κάνουν; ειδικά αυτά που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τα ολοκληρώσω, που έμειναν στο ράφι με τον σελιδοδείκτη κάπου στη μέση, γιατί κάποιο κεφάλαιο έκλεισε απότομα, ίσως με άσχημο τρόπο και εγώ, ο αναγνώστης δεν συνέχισα, ή το βιβλίο με απέτρεπε να συνεχίσω. Ο καιρός πέρασε και αυτά τα βιβλία σιγά σιγά πήγαν όλο και πιο χαμηλά στη βιβλιοθήκη μου, όλο και σε πιο απρόσιτο σημείο.

Μία στο τόσο, κάνοντας καθαριότητα, τα έβλεπα, εκεί, στη γωνιά τους, να πιάνουν χώρο και να μη προσφέρουν τίποτα.

Κάποια στιγμή εδώ και καιρό αποφάσισα να κάνω κάτι με αυτά. Ή θα τα πέταγα ή θα προσπαθούσα να τα τελειώσω ενθυμούμενος πάντα ότι ή τα παράτησα ή με απώθησαν. Τελικά, δυστυχώς τσάμπα χώρο έπιαναν τόσο καιρό. Δυστυχώς, έπρεπε να τα αφήσω κλειστά ή να τα είχα παρατήσει όταν θα έμενα με γλυκιά γεύση ακόμα.

Τα απομακρύνω λοιπόν με πικρία, γιατί η πάροδος του χρόνου δεν τα έκανε καλύτερα, ίσα ίσα τα έφθειρε πολύ, τα άφησε χωρίς καμία απολύτως υστεροφημία, αποδείχθηκαν κατώτερα των περιστάσεων.

Εξάλλου χρειάζομαι χώρο στη βιβλιοθήκη, οι μύθοι του Αισώπου, οι άθλοι του Ηρακλή, τα άπειρα ΚΟΜΙΞ, όλα τα παραμύθια που είναι ήδη εδώ, που θα τα βάλω;

Σαν τελευταίο αντίο, μια ακρόαση στο καταπληκτικό κομμάτι των Accept, που κυκλοφόρησε περίπου όταν αυτά τα παλιά σκονισμένα βιβλία γράφτηκαν....

Η μουσική, κατά διαόλου

Διάβαζα στο rocking.gr για τις μπάντες που θα παίξουν το 2017 στο περίφημο Download Festival. Δείτε μεταξύ άλλων κάτι ονόματα:

Five Finger Death Punch,
Of Mice & Men,
Sleeping With Sirens,
Motionless In White,
Every Time I Die,
The Story So Far


 Κάτι δε μου άρεσε και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι. Τελικά είναι τα μαλακισμένα ονόματα, εδώ δεν μπορούν να γράψουν ένα τραγούδι της προκοπής και μου θέλουν και πιασιάρικα , μπάνικα ονόματα. Τι μαλακίες είναι αυτές ρε καραγκιοζάκια. Πριν χρόνια είχα γράψει για τα μαλακισμένα ονόματα ελληνικών μπαντών όποιος παρακολουθεί και θυμάται...

 Έγιναν και τα ονόματα μόδα λοιπόν και έτσι όπως πάμε από τα απλά λιτά ονόματα όπως KISS, AC/DC, DIO , MOTORHEAD, METALLICA θα καταλήξουμε σε σιδηρόδρομους που θα κλέβουν από εδώ και από εκεί.

 Λοιπόν που λέτε μάγκες και μιας και έχω όρεξη πάρτε 2-3 ιδέες από εμένα να γουστάρετε:

Living with Cancer
Fucking everyone that opposes me
The day the bitch left me
Let's fuck now, life is short

 Παίδες the sky is the limit, εμπρός ονοματίστε κι εσείς τη νέα σας μπάντα. Όσο πιο μαλακία το όνομα, περισσότερες ελπίδες να γίνετε γνωστοί.....


 Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ...