Σε περίπου δύο εβδομάδες, θα ξέρουμε.
25 Φεβρουαρίου ξεκινάει η περιοδεία, ε στις 26 θα έχει αναρτηθεί στο setlist.fm το setlist και θα έχουμε να συζητάμε τόσο στην παρέα όσο και στο rocking.gr forum για τα κομμάτια που επέλεξαν, για το αν μας αρέσουν, θα τσακωθούμε, θα φιλιώσουμε, θα κουβεντιάσουμε.
Χτες στη yoga κατά την ώρα της χαλάρωσης, αντί να καθαρίζω το μυαλό μου, είχα μια έντονη υπαρξιακή αναζήτηση, βοηθάει και η φωνή αυτού του υπέρτατου θηλυκού...η δασκάλα...
Πόσο παράξενα αισθάνομαι που ξέρω ότι θα τους δω για τελευταία φορά... είναι ένα concept που έχει φέρει μια αναθεώρηση στη ζωή μου και για όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένα...
Μέχρι και πριν κάποια χρόνια ούτε που θα μου πέρναγε από το μυαλό, ότι όλα κάποτε τελειώνουν... θα ήμασταν για πάντα νέοι, ξέγνοιαστοι, το άγχος και ο φόρτος θα είναι περαστικός, έχουμε όλο το χρόνο στον κόσμο για να ταξιδέψουμε, να δούμε κόσμο που έχουμε χάσει και ίσως έχουμε ξεχάσει, να ξαναδούμε την αγαπημένη μας ταινία, να ξανά ακούσουμε το αγαπημένο μας κομμάτι... να δοκιμάσουμε το αγαπημένο μας φαγητό!
Και ποιος σου το εγγυάται αγαπητέ αναγνώστη ότι την αγαπημένη σου ταινία θα την ξαναδείς; ότι θα ξαναπάς σε συναυλία της παιδικής σου καψούρας; ότι θα ικανοποιήσεις την υπόσχεση που έδωσες σε μια ψυχή ότι θα ξαναβρεθείτε σε δέκα χρόνια;
Τίποτα δεν ξέρεις, τίποτα δεν θα μάθεις.
Με ποιο δικαίωμα, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι παλιές αγάπες, μεγαλώνουν;
...to be continued
25 Φεβρουαρίου ξεκινάει η περιοδεία, ε στις 26 θα έχει αναρτηθεί στο setlist.fm το setlist και θα έχουμε να συζητάμε τόσο στην παρέα όσο και στο rocking.gr forum για τα κομμάτια που επέλεξαν, για το αν μας αρέσουν, θα τσακωθούμε, θα φιλιώσουμε, θα κουβεντιάσουμε.
Χτες στη yoga κατά την ώρα της χαλάρωσης, αντί να καθαρίζω το μυαλό μου, είχα μια έντονη υπαρξιακή αναζήτηση, βοηθάει και η φωνή αυτού του υπέρτατου θηλυκού...η δασκάλα...
Πόσο παράξενα αισθάνομαι που ξέρω ότι θα τους δω για τελευταία φορά... είναι ένα concept που έχει φέρει μια αναθεώρηση στη ζωή μου και για όλα όσα μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένα...
Μέχρι και πριν κάποια χρόνια ούτε που θα μου πέρναγε από το μυαλό, ότι όλα κάποτε τελειώνουν... θα ήμασταν για πάντα νέοι, ξέγνοιαστοι, το άγχος και ο φόρτος θα είναι περαστικός, έχουμε όλο το χρόνο στον κόσμο για να ταξιδέψουμε, να δούμε κόσμο που έχουμε χάσει και ίσως έχουμε ξεχάσει, να ξαναδούμε την αγαπημένη μας ταινία, να ξανά ακούσουμε το αγαπημένο μας κομμάτι... να δοκιμάσουμε το αγαπημένο μας φαγητό!
Και ποιος σου το εγγυάται αγαπητέ αναγνώστη ότι την αγαπημένη σου ταινία θα την ξαναδείς; ότι θα ξαναπάς σε συναυλία της παιδικής σου καψούρας; ότι θα ικανοποιήσεις την υπόσχεση που έδωσες σε μια ψυχή ότι θα ξαναβρεθείτε σε δέκα χρόνια;
Τίποτα δεν ξέρεις, τίποτα δεν θα μάθεις.
Με ποιο δικαίωμα, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί, οι παλιές αγάπες, μεγαλώνουν;
...to be continued
