Έφτασε ξανά το διβδόμαδο που επιτέλους ανεβαίνω δουλειά. Στο δρόμο λοιπόν χρειάζομαι μια παρέα, είναι εξάλλου η μόνη στιγμή που μπορώ να ακούσω μουσική. Τη δική μου, αγαπημένη μουσική.
Συνήθως κάνω random shuffle τη μεταλλική μου συλλογή κ πλυμμηρίζω από παλιά και νέα αγαπημένα κομμάτια.
Αυτή τη φορά διαλεξα να ακούσα Παπακωνσταντίνου. Άκουγα πολύ μετά το λύκειο, τον έχω σε εκτίμηση ειδικά για τις προ 1990 κυκλοφορίες.
Ρε παιδιά τι ταξίδι στις αναμνήσεις είναι πάλι και αυτό... 1000άρες μηχανές, σύρριγες, αίμα, μοναξιά, τσιγάρα, 80ίλα στο μεγαλείο της... Βικτώρια, πεταλούδες της νύχτας, Στέλλα, άδεια η πόλη... σκέτες λέξεις πετάω από τις τραγουδάρες τις παλιές... Χαιρετίσματα Ελλάς...
Πόσο πολύ άλλαξε ο κόσμος μας από τότε έως τώρα. Τι σχέση έχει η λεωφόρος του 1985 με σήμερα. Το κέντρο της Αθήνας με τις βρώμικες γωνιές του, τα μπαράκια τίγκα στον καπνό και τις μπόμπες ποτά, οι χασικλήδες, η Τρούμπα, οι πουτάνες, η πιάτσα. Όλα ολοζώντανα στα τραγούδια του.
Αλλά και η τρυφερότητα που πλησίαζες ένα κορίτσι, στίχοι ωραίοι αφιερωμένοι... (Να γράφεις, να τηλεφωνείς...), δεν γυρίζουν αυτά πίσω, δεν επιστρέφουν με ένα like στο instagram η με ένα ψώνισμα στο tinder. Τραγούδησε κ ολόγλυκους, ποιητικούς στίχους...
Άσε με να κάνω λάθος, φίλε αναγνώστη...
