24 Οκτ 2018

Γιατί κλαίς;

(Σταμάτης Γονίδης)

Μα είναι εξαιρετικά απλό. Αν διαβάζετε τα blogs που συμμετέχω και έχετε καλή μνήμη θα θυμάστε ότι η μουσική μου περιπέτεια ξεκίνησε το 1990.

Iron Maiden


Στην αρχή άκουγα μόνο Iron Maiden, μετά σιγά σιγά αποδέχτηκα τους Helloween λόγω της θεϊκής φωνής του Μιχάλη του Κίσκε (που τότε ακουγόταν έντονα ότι θα έπαιρνε τη θέση του Bruce στους Maiden) και των απίστευτων Keepers.

Helloween

Λίγο αργότερα μέσω του Kings Of Metal μπήκαν στη ζωή μου οι τιτάνες Manowar και έγιναν η αγαπημένη μου μπάντα σπάζοντας την συναυλιακή παρθενιά μου το μακρινό 1992 στο ΣΕΦ.

Manowar


Τους δικούς μου big4 κλείνουν οι Running Wild που τους ερωτεύτηκα άμεσα ακούγοντας το Riding The Storm.

Όλοι τους βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους κακά τα ψέματα. Έτσι αποφάσισα να τους αποχαιρετήσω όλους, έναν προς έναν.

Το δύσκολο πέρασε και ήταν οι Running Wild. Διέλυσαν το 2009, ανενεργοί από το 2005. Για καλή μου τύχη, επανήλθαν το 2015 παίζοντας στο W:O:A και εγώ και η παρέα ήμασταν εκεί. (τη θυμάστε την ιστορία με το κυματάκι)

Running Wild
Δεν είχε κλάμα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία, όταν πήγε μεσάνυχτα, τα φώτα της Black Stage έσβησαν, μέχρι να μπει η εισαγωγή, χτύπαγε η καρδιά μου τόσο δυνατά! Θα βγουν; θα είναι καλοί;

Τελικά και βγήκαν και ήταν πολύ καλοί!

Έπειτα, η σιωπηλή αλλά διαρκής μου απαίτηση να επιστρέψει ο Κίσκε στους Helloween. Άλλη απάλευτη κατάσταση. Σιγά μη γινόταν. Όμως έγινε.

Σιγά μη βρισκόταν promoter να τους φέρει Ελλάδα με τέτοια παραγωγάρα. Πήγαμε εμείς Βουλγαρία τελικά και το τι έγινε στο αγαπημένο μου κομμάτι Dr Stein δεν περιγράφεται. Πλέον έγινε εσωτερικό αστείο της παρέας και το χαίρομαι και το καμαρώνω. Ευτυχώς που ήταν μόλις 2ο στο setlist και άδειασα νωρίς και απόλαυσα την υπόλοιπη συναυλία. Δεν είχα άλλα δάκρυα όταν ο Kai o Hansen είπε το Ride The Sky με τους Helloween.

Και βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου αγαπητοί μου.

Προτελευταίος προορισμός οι Manowar. The Final Battle Tour. 64 ο De Maio, 64 o Eric Adams. Πέθανε ο Scott Colombus.

ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ 16ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΕΙΔΕ ΤΟ 1992 ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΩ.

Το πήγα από εδώ το έφερα από εκεί, περίμενα το Wacken, δεν έκατσε, συζητήσαμε για αυθημερόν Μόναχο τον Απρίλη του 2019, έσπαγα τα παπάρια όλων στην παρέα, βοήθησε και το Hellfest που ανακοίνωσε για πρώτη φορά ονόματα τόσο νωρίς και έτσι κλείσαμε. Ελλάδα δεν παίζει να περάσουν, τεράστια και ακριβή η παραγωγή που κουβαλάνε.

Λογικά θα έχουν διαφορετικό setlist από το 2017 αλλά το λογικό είναι να παίξουν πριν φύγουν για encore το Battle Hymn. Εκεί θα παραδοθώ. Θα αφεθώ. Ανάμεσα στις 100.000 κόσμου και των 110db που θα παίξουν. Θα είναι το ύστατο χαίρε σε μια μπάντα που την δεκαετία του 80 έγραψε καταπληκτική μουσική και που στη συνέχεια κατέρρευσε εκ των έσω. Τα ίδια μυαλά που έγραψαν και "σκηνοθέτησαν" αυτή τη μουσικάρα, διέλυσαν τη μπάντα.

Αποχαιρετώντας λοιπόν τους Manowar, τι απομένει; η απόλυτη επιστροφή στις ρίζες. Αναφέρομαι στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Iron Maiden, την οποία τοποθετώ στην τριετία 2021-2023.

Ρωτάτε ακόμα γιατί κλαίω; Γιατί κοιτάω τριγύρω μου, κοιτάω μες στο σπίτι μου, κοιτάω μέσα μου και συνειδητοποιώ ότι είμαι ευτυχισμένος. Και ο νοών, νοήτω.