Το τέλος της διαδρομής.

Story completion 100%
Total completion 93%

Καλές γιορτές σε όσους τις αξίζουν.

Αχ βρε Άρθουρ...

Oh Arthur... θα έγραφα αν το άρθρο ήταν στα αγγλικά, αλλά τι σημασία έχει όταν μιλάμε για το σπουδαιότερο ηλεκτρονικό παιχνίδι από καταβολής χρόνου...

Μιλάμε ότι αγγίζει την τελειότητα για 2018 και για κονσόλες των 200€.

Αποδίδει το τέλος της άγριας δύσης τέλεια. Γραφικά, ήχος, αίσθηση, συναίσθημα όλα αγγίζουν το άριστο.

Έχει την τρέλα, την περιπέτεια, τη συγκίνηση, την ανθρωπιά και παραδίπλα την απανθρωπιά, αναμεμειγμένα τέλεια.

Είναι η αφήγηση μίας ιστορίας που οδηγεί σε μία άλλη (original Red Dead Redemption) τέλεια ενορχηστρωμένη. Οι 2 επίλογοι σωστότατη απόφαση, οκ τελείωσε η ιστορία αλλά πρέπει να φτιάξεις το δρόμο για την επόμενη. Ακόμα και οι τίτλοι τέλους κρύβουν σενάριο και κομμάτι της ιστορίας.

Η πραγματική του ομορφιά κρύβεται στο τι μπορείς να ανακαλύψεις και στο πόσο βάθος έχει. Κάθε γωνιά του τεράστιου χάρτη έχει κάτι να δείξει ή να κρύψει. Δεν είναι όλα όπως δείχνουν.

Μπορείς να παίξεις τον χαρακτήρα σου όπως θέλεις, αδίσκακτο ή φιλάνθρωπο και βέβαια έχει τα πάντα που θα περίμενες να βρεις στην άγρια Δύση. Μονομαχίες, καλπασμό, κρεμάλες, εκτελέσεις, ληστείες, λάσο, ράντσα, πιστολίδι, σαλούν, άγρια ζώα, άλογα, αγελάδες, ινδιάνοι, σερίφηδες, πόκερ, κομπογιαννήτες, τρελοί και λογικοί... δεν έχει όριο.

Οι πρωταγωνιστές, ένα ανόμοιο άθροισμα κακών πράξεων και καλής ψυχής προσπαθούν να εξιλεωθούν.

Η υλοποίηση του αριστουργηματική, με την ένταση να ανεβαίνει, την μουσική υπόκρουση σαν τα παλιά spaghetti westerns...

και ο Άρθουρ, αυτός ο αντιήρωας, να τραβάει το δρόμο του...

Εύγε rockstar, από τα καλύτερα 60ευρα που έδωσα ποτέ...

Φουσκώνοντας από περηφάνια μέρος 2ο

Φουσκώνοντας από περηφάνια

Είναι γεγονός πλέον. Τα ξέραμε αλλά κράταγα μιά πισινή μη μας έβαζαν πιό κάτω στο billing.

Ολα πήγαν καλά. Πλέον, για τελευταία φορά, η σημαία μας ανεμίζει πλάι σε ιερά τέρατα (KISS) και σε καταξιωμένους καλλιτέχνες του έντεχνου στερεώματος (TOOL) και καπακώνουμε με άνεση τα 150+ σχήματα που θα συμμετάσχουν στο καταπληκτικό αυτό καλοκαιρινό φεστιβάλ.

Καμαρώστε. Η αλήθεια είναι πάνω αριστερά!

Έχω γενέθλια!! (συναυλιακά...)

Γίνομαι 26 ετών σήμερα, 26 χρόνια από την πρώτη μου συναυλία, όχι αυτή με τη Φαραντούρη στο Ηρώδειο, όχι στο πανηγύρι του χωριού με τη γιαγιά και τον παππού, όχι σε κάνα χώρο έντεχνο με τη θεία...

με δικό μου χαρτζιλίκι, με το τζιν, το t-shirt, την τότε μαγκιά του 16χρονου, 21/11/1992 οι βασιλιάδες του μέταλ στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα...

Οι αετομάτηδες θα προσέξουν κάτω το τιμή εισιτηρίου 4.000 δρχ.

Εν τω μεταξύ έχει βρομίσει ο τόπος από τις φήμες που τους θέλει να έρχονται 14/6/2019 στην πλατεία νερού!! που σημαίνει ότι τους αποχαιρετάμε εδώ και μια βδομάδα μετά, ξανά στη Γαλλία στο HellFest!! Αυτά είναι....

Γιατί κλαίς;

(Σταμάτης Γονίδης)

Μα είναι εξαιρετικά απλό. Αν διαβάζετε τα blogs που συμμετέχω και έχετε καλή μνήμη θα θυμάστε ότι η μουσική μου περιπέτεια ξεκίνησε το 1990.

Iron Maiden

Στην αρχή άκουγα μόνο Iron Maiden, μετά σιγά σιγά αποδέχτηκα τους Helloween λόγω της θεϊκής φωνής του Μιχάλη του Κίσκε (που τότε ακουγόταν έντονα ότι θα έπαιρνε τη θέση του Bruce στους Maiden) και των απίστευτων Keepers.

Helloween

Λίγο αργότερα μέσω του Kings Of Metal μπήκαν στη ζωή μου οι τιτάνες Manowar και έγιναν η αγαπημένη μου μπάντα σπάζοντας την συναυλιακή παρθενιά μου το μακρινό 1992 στο ΣΕΦ.

Manowar

Τους δικούς μου big4 κλείνουν οι Running Wild που τους ερωτεύτηκα άμεσα ακούγοντας το Riding The Storm.

Όλοι τους βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους κακά τα ψέματα. Έτσι αποφάσισα να τους αποχαιρετήσω όλους, έναν προς έναν.

Το δύσκολο πέρασε και ήταν οι Running Wild. Διέλυσαν το 2009, ανενεργοί από το 2005. Για καλή μου τύχη, επανήλθαν το 2015 παίζοντας στο W:O:A και εγώ και η παρέα ήμασταν εκεί. (τη θυμάστε την ιστορία με το κυματάκι)

Running Wild

Δεν είχε κλάμα, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία, όταν πήγε μεσάνυχτα, τα φώτα της Black Stage έσβησαν, μέχρι να μπει η εισαγωγή, χτύπαγε η καρδιά μου τόσο δυνατά! Θα βγουν; θα είναι καλοί;

Τελικά και βγήκαν και ήταν πολύ καλοί!

Έπειτα, η σιωπηλή αλλά διαρκής μου απαίτηση να επιστρέψει ο Κίσκε στους Helloween. Άλλη απάλευτη κατάσταση. Σιγά μη γινόταν. Όμως έγινε.

Σιγά μη βρισκόταν promoter να τους φέρει Ελλάδα με τέτοια παραγωγάρα. Πήγαμε εμείς Βουλγαρία τελικά και το τι έγινε στο αγαπημένο μου κομμάτι Dr Stein δεν περιγράφεται. Πλέον έγινε εσωτερικό αστείο της παρέας και το χαίρομαι και το καμαρώνω. Ευτυχώς που ήταν μόλις 2ο στο setlist και άδειασα νωρίς και απόλαυσα την υπόλοιπη συναυλία. Δεν είχα άλλα δάκρυα όταν ο Kai o Hansen είπε το Ride The Sky με τους Helloween.

Και βρισκόμαστε στα μισά του δρόμου αγαπητοί μου.

Προτελευταίος προορισμός οι Manowar. The Final Battle Tour. 64 ο De Maio, 64 o Eric Adams. Πέθανε ο Scott Colombus.

ΕΧΩ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ 16ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΕΙΔΕ ΤΟ 1992 ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΩ.

Το πήγα από εδώ το έφερα από εκεί, περίμενα το Wacken, δεν έκατσε, συζητήσαμε για αυθημερόν Μόναχο τον Απρίλη του 2019, έσπαγα τα παπάρια όλων στην παρέα, βοήθησε και το Hellfest που ανακοίνωσε για πρώτη φορά ονόματα τόσο νωρίς και έτσι κλείσαμε. Ελλάδα δεν παίζει να περάσουν, τεράστια και ακριβή η παραγωγή που κουβαλάνε.

Λογικά θα έχουν διαφορετικό setlist από το 2017 αλλά το λογικό είναι να παίξουν πριν φύγουν για encore το Battle Hymn. Εκεί θα παραδοθώ. Θα αφεθώ. Ανάμεσα στις 100.000 κόσμου και των 110db που θα παίξουν. Θα είναι το ύστατο χαίρε σε μια μπάντα που την δεκαετία του 80 έγραψε καταπληκτική μουσική και που στη συνέχεια κατέρρευσε εκ των έσω. Τα ίδια μυαλά που έγραψαν και "σκηνοθέτησαν" αυτή τη μουσικάρα, διέλυσαν τη μπάντα.

Αποχαιρετώντας λοιπόν τους Manowar, τι απομένει; η απόλυτη επιστροφή στις ρίζες. Αναφέρομαι στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Iron Maiden, την οποία τοποθετώ στην τριετία 2021-2023.

Ρωτάτε ακόμα γιατί κλαίω; Γιατί κοιτάω τριγύρω μου, κοιτάω μες στο σπίτι μου, κοιτάω μέσα μου και συνειδητοποιώ ότι είμαι ευτυχισμένος. Και ο νοών, νοήτω.

Απλές μικρές αλήθειες

Πήγαμε τα παιδιά να παίξουν στο Γκάζι, στην Τεχνόπολη. Εκεί πήρα χαμπάρι ξαφνικά μαυροντυμένους τύπους που κράταγαν μεγάλες τετράγωνες τσάντες. Κάτι έτρεχε με δίσκους...

Αφήνω 10 λεπτά την chriskaz με τα πιτσιρίκια και ακολουθώ τον κόσμο.

Κοιτάξτε τι ανακάλυψα... χαμός λοιπόν, προσκύνημα και το αστείο ήταν ότι όλοι έπεφταν πάνω στο metal. Ρε παιδιά, αυτό το funk το folk , η ποπ τι σας έκαναν τα κακόμοιρα και τα αφήσατε ολομόναχα... πάλι το κατατρεγμένο metal θα βγάλει το φίδι από την τρύπα;

Πάρτε κανά Πάριο, μια Μαρινέλλα βρε παιδιά...



 Εν τω μεταξύ η υπόλοιπη οικογένεια....

Now and then

1983

2018

10 χρόνια ΜΑΜΜΟΥ

Καραεορταστικό και για έμπειρους post...


υ.γ. ευχαριστώ την ευφυέστατη Fay Faytsinio για το πανέξυπνο λογοπαίγνιο...

Εντάξει με πείσατε!

Είναι γαμάτο, οκ . Το κατάλαβα από το πρώτο επεισόδιο.

Έχοντας δει όμως το The Shield αλλά και το Sons Of Anarchy δεν έπρεπε να περιμένω κάτι λιγότερο από τον δημιουργό Kurt Sutter.

υ.γ. (για ψαγμένους) Ρε πούστη μου, το σημείο που σκάσανε οι Sons, η εμφάνιση έστω για μερικά δευτερόλεπτα της καριόλας, αλλά και εκεί που δείχνει ότι η παλιά του γκόμενα ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΦΙΟΖΟΥ, ρε πούστη μου πολύ με έφτιαξε, για το τι να περιμένω...

Συγχαρητήρια κύριε Ξυλούρη

Τι άλλο να πω στον αγαπητό Ψαραντώνη, το σεβαστό 75χρονο που στην τραγωδία Προμηθέας του Αισχύλου που παρακολουθήσαμε ήταν ο 1ος του χορού...

Πολύ ωραία παρουσίαση, με κατάλληλη διάρκεια και στο τέλος μας δόθηκε και η ευκαιρία να τον γνωρίσουμε και να τον συγχαρούμε.

υ.γ. ξέρετε τι μου απάντησε όταν του είπα "Συγχαρητήρια κύριε Ξυλούρη".... μη με λες κύριο, λέγε με καπετάνιο!!

υ.γ. έτσι ξεκινάει κάθε νέα σεζόν για τον xenbast, θεατράκι, αρχαία τραγωδία με chriskaz και beer festival, αλλά οι beer4 δυστυχώς φέτος δεν ανταποκρίθηκαν...

πετσέτα-βιβλίο 2018 edition

Θα γυρίσει ο τροχός μέρος β'

Αν δεν θυμάστε, γυρίστε πίσω και δείτε τι πραγματευόταν το πρώτο μέρος.

Ουσιαστικά είναι το αναπάντεχο τέλος, είτε παιχνιδιού, είτε ταινίας.

Επιτέλους, όπως και στον πραγματικό κόσμο, όλοι οι κόποι, όλη η προσπάθεια σου, πάνε στο τέλος χαμένα αγαπητέ μου...

τόσο τέλειο ήταν το τέλος του Far Cry 5!!!!!!

και άσε τους μαλάκες να σκούζουν.


Καλό καλοκαίρι σε όσους το αξίζουν.

Τι φοράνε;

Η 20/7/2018 πλησιάζει. Η μεγάλη επανεμφάνιση των τιτάνων Iron Maiden στην Ελλάδα έρχεται...

όσο εύκολη απόφαση, βασικά μονόδρομος είναι το τι θα φορέσω την αμέσως προηγούμενη (Judas Priest)

τόσο αναποφάσιστος είμαι για τους Maiden:

Πάνω: το φαβορί, bootleg Run To The Hills αγορασμένη στο Μοναστηράκι το 1990
Αριστερά: το outsider, Seventh son of a seventh son, κάποτε μακρυμάνικη, αγορασμένη το 1992
Δεξιά: Maiden England αγορασμένη στη Γαλλία, Hellfest 2014
Κάτω: Mundial special Edition Maiden greek colors

Legends still exist!

Πραγματικά δεν πίστευα ότι θα ξαναπρόσθετα κομμάτι στο playlist μου με τίτλο 'Legends'. Γιατί εδώ και χρόνια δεν βγαίνει τοοοοσο καλή μουσική. Γιατί όλα τα καλά γράφτηκαν και ξαναγράφτηκαν, παίχτηκαν ξανά και ξανά.

Την πλάκα που έπαθα όμως με την κομματάρα Burns To Embrace των Kamelot, όντως είχα χρόνια να την πάθω. Ένα κομμάτι θησαυρός, από ένα δίσκο πολύ καλό.

Τι βιολιά, τι χορωδίες, τι ερμηνεία (μα, αυτό το ...away... πως το αποδίδει στο τέλος κάθε encore!), τι ενορχήστρωση.

1000 μπράβο για αυτή τη μπάντα, τον Karevik τον τραγουδισταρά, τον Youngblood το μαέστρο...

Με πολύ χαρά το πρόσθεσα στους θρύλους!!! Και εις άλλα!

Τα φιλαράκια τα καλά μέρος β'

Τα φιλαράκια τα καλά!

Άνθρωπος από πλατίνα!!

Το έψαχνα καιρό. Το κατάφερα στο XBOX ONE με το φανταστικό Assassins Creed Origins, όπου συγκέντρωσα όλα τα achievements, ακόμα και των 3 DLCs αλλά εκεί δεν σε ανταμείβει με πλατινένιο trophy όταν τα συγκεντρώσεις όλα...

Επιτέλους τα κατάφερα και εκεί. Σε προηγούμενο μου post έγραφα για το The Order 1886. Ε λοιπόν το τέλειωσα και με ένα δεύτερο πέρασμα σκούπισα και όλα τα τρόπαια..

Επιτέλους μια πλατίνα και για μένα!!!

Cobra Kai: Ένα ευχάριστο ταξίδι πίσω στο χρόνο

Τελικά ακόμα κι εγώ, παρά την έλλειψη χρόνου, παρά την αντίθεση σε αυτό το πράγμα που λέγεται binge watch, το έκανα!

Ο λόγος απλός. Αυτή η μικρή σε πλήθος και διάρκεια σειρά, είναι τόσο καλοφτιαγμένη και οι χαρακτήρες αυτοί που έπρεπε που δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου.

10 επεισόδια των 25 λεπτών, ήταν αρκετά να ταξιδέψω, σε εκείνη τη σκηνή με τη στάση του γερανού στο τέλος, στο wax on - wax off, στο karate here not here, στο μελαγχολικό φλάουτο, στον Mr Miyagi...

Όλα ήταν τέλεια, οι χαρακτήρες όπως έπρεπε, ο Ralph Macchio σταθερά κακός ηθοποιός, τον πούστη 30 χρόνια μετά αγέραστος... ο ηθοποιός που κάνει τον ξανθό όμως κυριολεκτικά κλέβει την παράσταση... σε εξαιρετική κατάσταση, αποδίδει τέλεια την εσωτερική του σύγκρουση, τα προβλήματα που έχει βουνό μπροστά του και πως τα αντιμετωπίζει...

Οι παραλληλισμοί σωστοί, η ιστορία που είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται, οι χαρακτήρες ωραίοι, οι σκηνές από την ταινία του 1984 στα κατάλληλα σημεία, η κλασική στολή σκελετός εμφανίζεται,  ακόμα και το ξανθό κακομαθημένο μουνάκι είναι υπέροχο!

Μπράβο στους δημιουργούς, ανυπομονώ για τη συνέχεια!!!!

υ.γ. Τελικά ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός της υπόθεσης, αυτό ποιος θα μου το πει;

Θα γυρίσει ο τροχός....

...θα γαμήσει και ο φτωχός...

και γαμάει και άγαρμπα...

Χρόνια περίμενα μια ταινία με τέτοιο τελείωμα... 

Όπισθεν ολοταχώς (ps4 edition)

Τον καιρό που όλος ο σοβαρός gaming κόσμος ακονίζει τα σπαθιά του και φλασάρει τις κονσόλες του για το καινούριο και όπως όλα δείχνουν καταπληκτικό God Of War...

εγώ, ο οπισθοδρομικός, παίζω ένα παιχνίδι του... 2015... The Order 1886 λέγεται. Λοιπόν , ενώ πήρε μέτριες κριτικές, ενώ είναι λίγο αρτηριοσκληρωτικό, ενώ ενώ ενώ... μου αρέσει πάρα πολύ!!

Τα γραφικά του είναι από άλλο κόσμο. Αποδίδει το Βικτωριανό Λονδίνο. άψογα. Ο γιος

μου το χάζευε λίγο και φοβήθηκε από τη σκοτεινιά και τη μουντάδα, χωρίς πραγματικά να δείχνει κάτι, είναι αυτό που κρύβει. Είναι η υγρασία και η αφιλοξενία που βγάζει. Το κλίμα του πραγματικά είναι σπουδαίο. Νταξ, αντιγράφει λίγο Uncharted & Gears of War αλλά αξίζει...

Και ο ήχος δεν πάει πίσω , και το σενάριο στιβαρό, χιλιοπαιγμένο αλλά του ταιριάζει. Έλα ξεκολλάτε, η νέα μόδα είναι να μην είσαι της μόδας...

Τσεκάρετέ το... μόνο σε SONY PS4

Σαν την άνοιξη...

Όπως οι ανοιξιάτικες μυρωδιές, που όσο και να τις μυρίζεις πάντα είναι φρέσκες και σου φέρνουν στο μυαλό την γλυκιά παιδική σου ηλικία, ενώ άκουγα τη δισκογραφία των Saxon, έτσι με χτύπησε το Rock The Nations.

Αρχαίο, 1986... άλλα τόσο γλυκό στα αυτιά μου, σαν ανοιξιάτικη μυρωδιά!!

Απολαύστε κλάση!!!

Το soundtrack του θριάμβου

Μην νομίσετε ότι οι πανηγυρισμοί μου σταμάτησαν, εγώ το γιορτάζω και θα το γιορτάζω, για μια νίκη προσωπική και κατ' επέκταση οικογενειακή .....


έχουμε και λέμε, αυτά που άκουγα τις ήμερες που ετοιμαζόμουν να διαβω τη μεγάλη πύλη είναι τα παρακάτω:

Manowar - Blood of my enemies
Manowar - Secrets of Steel
Manowar - Gloves of Metal
Manowar - Each Dawn I Die
Manowar - Spirit Horse Of The Cherokee
Warrior Soul - Downtown
Ultimate Warrior - Unstable
Hansen - Contract Song
W.A.S.P. - Chainsaw Charlie (Murders In The New Morgue)
Warrior Soul - The Losers
Joe Esposit - You're the Best (offered by dimkary)

Encore
Manowar - Battle Hymn

Το τελευταίο ανεκπλήρωτο

Εγώ δεν είχα βύσμα υπουργό, ούτε τα πολλά τα πτυχία, αυτά τα βαρύγδουπα των αρλουμπολόγων θεωρητικών που όλο κοκοκο είναι και από αυγό τίποτα... ούτε είμαι εντυπωσιακή μακρυμαλλούσα ξανθιά πεσμένη στα γόνατα. Δεν έκανα τη χάρη σε αυτούς που επικαλούνται την τύχη προφανώς για να εκλογικεύσουν τη δική τους ατυχία αχρηστία. Δεν πέρασα 3 και 4 συνεντεύξεις όπως οι υπόλοιποι, πέρασα 500+ ...

Μπήκα με τα χέρια μου τα μουδιασμένα, το μυαλό μου το μπαρουτοκαπνισμένο, την αποτελεσματικότητά μου, την αυτοπαρακίνησή μου, τα γκρίζα και μερικές φορές μαύρα βιώματα μου.

Με τη μνήμη του πατέρα. Με τη στήριξη της οικογένειας. Για το μέλλον των παιδιών.

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ

Το διαμάντι του Νείλου μέρος 3ο

Το Assassins Creed Origins εξελίσσεται σε συλλεκτικό κομμάτι. Το καταλαβαίνεις από το πως το προσεγγίζουν οι δημιουργοί του. Έβγαλαν DLC δωρεάν με το οποίο μπορείς να γυρίσεις όλη την Αίγυπτο και να περιηγηθείς στα αξιοθέατα και να μάθεις περισσότερα για την ιστορία του τόπου.

Εργάστηκαν για αυτό, Αιγυπτιολόγοι, αρχαιολόγοι και επιστήμονες, μαζί με την ομάδα ανάπτυξης του παιχνιδιού.

Από κάτι τέτοια καταλαβαίνεις το πόσο δυνατός τίτλος είναι, το ότι ήρθε για να μείνει.... με αυτά τα καταπληκτικά γραφικά, δεν μπορείς παρά να μείνεις άφωνος με την περιήγηση.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι αυτό το καθαρά εκαπιδευτικό DLC έχει και 3 achievements...

Άψογο!

"Καλή τύχη και ο Θεός μαζί σας"

Ήταν τέλη του Ιανουαρίου του 1996. Υπηρετούσα τη θητεία μου στο ΚΕΒΟΠ στο Χαιδάρι, εκπαιδευόμουν για υπαξιωματικός, θυμάμαι εκείνη την ημέρα ήμουν εξοδούχος και είχα γυρίσει σπίτι μου στην Αθήνα και έβλεπα μπάσκετ, ΠΑΟΚ, έπαιζε κάπου στου διαόλου τη μάνα.

Την επόμενη ημέρα με γύρισαν στο στρατόπεδο η μάνα μου και ο πατέρας μου και στο αυτοκίνητο, στο ραδιόφωνο ακουγόταν ο Τράγκας να εμψυχώνει, να μιλάει για πόλεμο, για επίθεση, για Πατρίδα, για καθήκον. Ή κρίση λόγω των Ιμίων είχε ξεσπάσει.

Άρον άρον μας έβαλαν σε καράβια και σε τρένα και μας έστειλαν με φύλλα πορείας στα τάγματα μας. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Όσο και να προσπαθούσε να μας καθησυχάσει ο λοχαγός μας, ότι "να εγώ δεν μετακινούμαι, συνεχίζω να εκπαιδεύω κόσμο, όλα θα πάνε καλά", η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι.

Φτάνουμε με τα πολλά στη Ρόδο. 3 άτομα από το λόχο Πολυβολητών που ήμουν να ενταχθούμε στο 541 Τάγμα Πεζικού (Εθνοφυλακής λεγόταν τότε). 70 το πολύ άτομα στο τάγμα, με μάχιμη δύναμη 300. Θυμάμαι αναβρασμό, θυμάμαι δεν κάναμε ούτε καν εβδομάδα προσαρμογής γιατί είχαν κοπεί οι έξοδοι, η επιφυλακή ήταν στο 100% και ήμασταν μονίμως σε Τάγμα Άμεσου Δράσης.

Ήμουν 19 χρονών, ψαράς στη ζωή, ψαράς και στο στρατό, μόλις είχα πάει στη μονάδα απο το κέντρο εκπαίδευσης κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες... Εγώ σαν υποψήφιος βαθμοφόρος (ακόμα δεν είχε έρθει ο βαθμός μου) και επειδή το τάγμα δεν είχε κόσμο, βαφτίστηκα στοιχιάρχης τζιπ. Είχα από κάτω μου δηλαδή τον οδηγό του τζιπ και τον πολυβολητή του.

Φτάνει η νύχτα, αυτή η νύχτα... 31/1/1996. Χτυπάει ο συναγερμός, θα εκτελέσουμε Πέλεκυ. Φεύγουμε! Μας φωνάζουν έξω από το διοικητήριο του τάγματος, οδηγούς και στοιχιάρχες. Μας ανακοινώνουν ότι φορτώνουμε και φεύγουμε για τον Χώρο Τελικού Προορισμού. Εκεί που θα πολεμήσουμε δηλαδή. Εκεί πας και δεν είναι σίγουρο ότι γυρνάς. Η αποστολή μας ήταν να υπερασπιστούμε την παραλία της Καλάθου. Μας διαβάζει ο διοικητής την διαταγή του αρχηγού ΓΕΕΘΑ και μετά μας διαβάζει ο παπάς του συντάγματος. Ήταν θυμάμαι ένας αντιπαθής με βαθμό ταγματάρχη.

Η καρδιά χτυπάει γρήγορα. Σκούρα τα πράγματα. Ξεκινάμε τις ετοιμασίες. Τα κάνουμε όλα, κάποια τα κάνουμε ανάποδα. Φορτώνουμε τις κούτες με τις χειροβομβίδες στα τρόφιμα και τα τρόφιμα στη θέση των χειροβομβίδων. Παίρνουμε τα λουκανικά μας και τα δένουμε στα οχήματά μας. Γρήγορα πάμε καύσιμα, γεμίζουμε τα οχήματα μας, θυμάμαι γέμισα και το εφεδρικό μπιτόνι του τζιπ. Από τότε ήμουν τόσο τακτικός! Γεμίζω το παγούρι μου με νερό. Τότε δεν υπήρχαν κινητά, είχαμε τηλεκάρτες, που να πάρω τηλέφωνο σπίτι. 2 καρτοτηλέφωνα είχαμε και ένας βαθμοφόρος έκοψε τα καλώδια, μην πάει κανείς και αρχίσει τα τηλέφωνα και αντί να φορτώνουμε κάνουμε ουρές στα τηλέφωνα.

Το μυαλό μου έχει πήξει. Ξεκινάει η πομπή, πίσω μένουν μόνο οι σκοποί και ένας ανθυπασπιστής. Μαζί με την πομπή ξεκινάει και η βροχή. Τι βροχή ήταν αυτή. Τι νεροποντή. Ρίχνει καρεκλοπόδαρα και σιγά σιγά κατεβαίνουμε τον λόφο της Αφάντου. Βγαίνοντας από την πύλη του τάγματος συναντάμε τις απέναντι πυροβολαρχίες. Βγαίνουν και αυτές. Βγάζουν τα πάντα. Ακόμα και τα τεράστια αυτοκινούμενα πυροβόλα. Πάμε για πόλεμο.

Αναγκαστικά περνάμε μέσα από την πόλη της Αφάντου. Τα Λεωνίδας, τα Μ8 μας, τα τζιπ μας, κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Όλη η πόλη στο πόδι. Παράθυρα, μπαλκονόπορτες να ανοίγουν, τρομαγμένοι οι κάτοικοι να μας βλέπουν να περνάμε, κάποιοι μας σταύρωναν, κάποιοι κλειδαμπάρωναν, κάποια ούρλιαξε "ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ". Σκηνές βγαλμένες από ταινία, ταινίες βγαλμένες από τη ζωή...

Στο δρόμο, με καταρακτώδη βροχή μένει ένα Μ8. Του Αντώνη του Καλόγρη. Τον αφήνουμε εκεί μαζί με τον πυροβολητή του. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Περνάει ώρα στο δρόμο. Θυμάμαι ήμουν χορτάτος αλλά παπί από το νερό. Οι τυχεροί τυφεκιοφόροι στα STAYER και στα Λεωνίδας ήταν πιο στεγνοί...

Φτάνουμε στην παραλία. Ξεκινάμε να παίρνουμε θέσεις. Εμείς είχαμε εύκολη αποστολή. Κρυβόμαστε πίσω, στα δέντρα, ήμασταν μηχανοκίνητος λόχος και θα κάναμε αντεπίθεση αν οι 3 λόχοι τυφεκιοφόρων μπροστά μας δεν μπορούσαν να κρατήσουν τους επιτιθέμενους.

Σκάει το πρώτο σοκ. Ο Διοικητής μας ανακοινώνει ότι περιμένουμε να αναχαιτίσουμε 2 αποβατικά συντάγματα πεζοναυτών. 800-900 άτομα δηλαδή. Ήμασταν 70. Ίσως να έρχονταν κάποιες ενισχύσεις από πολιτοφυλακή. Ίσως από τη μερική επιστράτευση που γινόταν σε όλα τα νησιά. Ένας λοχαγός, ο Τσέλκας, να είναι καλά εκεί που βρίσκεται, μας λέει ότι αν δούμε στον ορίζοντα τα αποβατικά των Τούρκων, το παιχνίδι θα έχει χαθεί. Το ναυτικό και η αεροπορία μας θα έχουν ηττηθεί και να περιμένουμε βομβαρδισμό από αέρα και θάλασσα για να γίνει ευκολότερη η αποστολή των τούρκων πεζοναυτών.

Σκάει το 2ο σοκ. Από την πολύ λάσπη δεν μπορούν να ανέβουν τα STAYER στους λόφους αριστερά και δεξιά της παραλίας για να ξεφορτώσουν τα αντιαρματικά MILAN. Έπρεπε όπωσδήποτε να φτάσουν επάνω και να τα ετοιμάσουν. Είχαν την πιο σημαντική αποστολή, να χτυπήσουν, για την ακριβεια να ξεκωλιάσουν τα αποβατικά ώστε να φτάσουν όσο πιό λίγα γίνεται στην παραλία. Όσους κατέβαιναν μετά θα τους θερίζαμε με τα πολυβόλα. Αν έφταναν στα χαρακώματα θα επεμβαίναμε εμείς με τα τζιπ.

Θα τους κάναμε τη ζωή κόλαση, θα μας έκαναν τη ζωή κόλαση. Θυμάμαι τον Λοχαγό τον Κατσίκα, να κατεβαίνει από συνοδηγός και να βοηθάει τους φαντάρους να σπρώχνουν τα φορτηγά για να προχωρήσουν στην ανηφόρα. Τα κατάφεραν, έφτασαν. Ξεφόρτωσαν και έστησαν τα MILAN και τα ΠΑΟ. Ανακουφίστηκα λίγο, είχα δει βολή MILAN και ήξερα τι μπορεί να κάνει.

Ήμασταν έτοιμοι και παραταγμένοι. θυμάμαι ένα στρατιώτη φοβισμένο να απευθύνεται σε ένα Λοχία.

-Λοχία τι κάνουμε τώρα;
-Ανάβουμε τσιγάρο και περιμένουμε
-Κι εμείς που δεν καπνίζουμε;
-Κι εσείς....

Περνάνε οι ώρες, η βροχή ασταμάτητη. Κοιτάγαμε τον ορίζοντα, δεν φαινόταν τίποτα. Στον ουρανό όχι αεροπλάνο, ούτε σπουργίτι. Αγωνία.

Άρχισε να ξημερώνει. Έρχεται ο υπομέραρχος. Μας επιθεωρεί επί τόπου, μας συγχαίρει και μας δίνει άκυρο (επιστροφή στο τάγμα). Είχε δοθεί πολιτική λύση και δεν θα μιλούσαν τα όπλα.

Στο δρόμο της επιστροφής, μαζέψαμε και τον απορημένο Καλόγρη.