...αν έκανα τατουάζ...

Πιστοί στη μαλακομόδα της εποχής αρκετοί μου σπάνε τα παπάρια σχετικά με τα τατουάζ και αν θέλω και τι θα ήθελα και που θα το έκανα και διάφορες άλλες τέτοιες μαλακίες.

Εγώ διαφωνώ με την όλη φάση, για διάφορους λόγους αλλά ΑΝ έκανα τατουάζ θα ήταν σίγουρα μικρό, όχι σε σημείο που πρέπει να προσαρμόσεις το ντύσιμό σου για να φαίνεται, όπως κάνουν αρκετά βλήματα και δεν θα ήταν άλλο από το Sign Of The Hammer των Manowar.

Ένα σύμβολο φανταστικό, ένα σύμβολο αγαπημένης μουσικής, δύναμης, κουράγιου και τιμής.


Ορίστε, χαρούμενοι τώρα;

Όχι άλλο metal part 2

Θα θυμάστε στα βάθη του χρόνου το πρώτο post που ανέφερα το πόσο μου αρέσουν κάποιοι Έλληνες καλλιτέχνες. Τόσο ερμηνευτές όσο και στιχουργοί.

Αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω, να μνημονεύσω τον Δημήτρη Μητροπάνο, τις απίθανες τραγουδάρες του, το ναζιάρικο χαμόγελο της κόρης μου όταν τις τραγουδάω το ρεφρέν του "Είσαι ωραία σαν αμαρτία" μου επιβάλει αυτή την αναφορά!

Μην ξεχάσω και το Γιώργο Νταλάρα  που με τη φωνή του έχει χρωματίσει υπέροχους στίχους. Επαναστάσεις που δεν έγιναν και δε θα γίνουν ποτέ στο δρόμο, αλλά μόνο στο μυαλό μας. Θα ξεχάσω την παρέα που μου έκανε το Διδυμότειχο blues στη γαμημένη τη σκοπιά στα καύσιμα, στο τσαμπικονήσι το 1996? Μπορώ να προσπεράσω απλά μεν αλλά φανταστικά κομμάτια όπως "το σακάκι μου κι αν στάζει","άλλα μου λεν τα μάτια σου", "αν υπάρχει λόγος" ?

Είναι ότι πρέπει, μερικές φορές πραγματικά ότι χρειάζεται...

Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ - Αμβούργο 2017 μέρος δεύτερο

Πολλές υποσχέσεις για αιώνια αγάπη....

Η όπερα του Αμβούργου, 1 δις ευρώ κόστισε μόλις

Βλέπετε το roof garden επάνω στην κτιριάρα;

Ε, εκεί ανεβήκαμε για καφεδάκι... με θέα όλη την πόλη, όλο το λιμάνι!

Κάναμε και τη βόλτα μας, στα κακόφημα...