Κρυφές (όχι πιά) παραδοχές

Καιρός λοιπόν να παραδεχτώ τις Τρύπες, σαν μιά από τις μεγαλύτερες Ελληνικές μπάντες. Χρόνια τώρα τους εκτιμώ, τα τύμπανα μου ακούγονται εντελώς metal, οι συνθέσεις άψογες... και ... δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά... τη διπλανή μου τη μπουζουξού στη δουλειά να ρωτήσεις, τους έχει δει, κάπου, κάποτε, που την τράβηξε ο τότε ροκ γαμιάς της, εγώ όμως όχι... ούτε καν τον Αγγελάκα σόλο δεν έχω δει, κάτι που θα κάνω το προσεχές Σάββατο, σε μιά προσπάθεια να ξεπλύνω την αμαρτία... γιατί αμαρτία είναι να μην έχεις δει Τρύπες ζωντανά...

Αν ποτέ κάνουν κανά live,που όπως έχει πει ο Αγγελάκας θα είναι μόνο για τα λεφτά, τα δικά μου θα τους τα δώσω ευχαρίστως...


υ.γ. Οι Rotting Christ παραμένουν η μεγαλύτερη Ελληνική μπάντα.

Blog or obituary ???

Ιδού το ερώτημα, αρχίζω και μπαίνω σε μια ηλικία που αυτά που λάτρεψα ως παιδί, αρχίζουν να φθίνουν και να πεθαίνουν... οι μουσικοί που έγραψαν τα κομμάτια που σιγοτραγουδώ πεθαίνουν, οι ταινίες, οι ήρωες τους και τα χόμπι που έιχα γίνονται αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης, κανιβαλίζονται και χάνουν την αίγλη τους... ποιότητα στα παιχνίδια που έπαιζα δεν υπάρχει πια, ακόμα και το blog έχει ξεπεραστεί, το έφαγαν τα social media και οι selfies. Έτσι, το αγαπημένο μου blog, τείνει να γίνει μιά απέραντη νεκρολογία, για τον άνθρωπο που δεν υπάρχει πια, για την ταινία που της αλλάξαν τα φώτα, για το κόμικ που δε θυμίζει τίποτα αυτό που αγάπησα...

Συνεχίζω και όπου βγάλει και ο υπότιτλος στο blog "Ό,τι με κάνει να δακρύζω" ας μην είναι απαραίτητα από χαρά...