Βρήκα ένα κείμενο που είχα γράψει 24/1/2014, καμία, μα καμία σχέση με μουσική γι' αυτό και το αναρτώ εδώ και όχι στο beer4ontour, ήταν ένα κείμενο με αλληγορικό καθαρά περιεχόμενο, λυτρωτικό, απολογιστικό και ελαφρώς απολογητικό, που νομίζω πως ήρθε η ώρα του να έρθει στην επιφάνεια.
Το ποια ήταν η αγαπημένη μπάντα μου το ξέρουν και οι πέτρες. Η αδυναμία μου... Η πιο γαμάτη μπάντα στον κόσμο... Απόλαυσα το όλον της μουσικής τους όσο περισσότερο μπορούσα... Για κάποια χρόνια μου έλεγαν ότι είναι εδώ για μένα και ότι κάθε βράδυ έπαιζαν για την πάρτη μου και ότι ήμουν ο καλύτερος οπαδός. Πέρασε κάποιος καιρός όμως και απομακρύνθηκαν, σταμάτησαν οι ποιοτικές δουλείες εξαφανίστηκαν από προσώπου γης... Έμεινα με εκείνους τους παλιούς δίσκους να τους ακούω, να θυμάμαι τις παλιές ένδοξες στιγμές και να θεωρώ ότι μου χρωστούν μια απάντηση... Που ποτέ δεν πήρα... Σύντομα έφυγαν τα καλά και έμεινε μόνο η πικρή διαπίστωση ότι στις άλλες γειτονικές χώρες οι οπαδοί ήταν καλύτεροι και η ωμή ομολογία ότι ποτέ δεν απόλαυσαν τις συναυλίες στη χώρα μου...
Πάγωσα μέσα μου, το άφησα να φύγει και έμεινα με την πίκρα και την απορία τόσο καιρό που πλέον έπαψε να έχει σημασία... Άνοιξα τα φτερά μου, έμαθα τι σημαίνει πραγματικά καλή μουσική, γεμάτη καινοτομίες και απλά παρακολουθούσα από απόσταση τις μετριότητες των τελευταίων ετών που παρουσίαζε η εν λόγω μπάντα απολαμβάνοντας ο ίδιος τη πραγματική μουσική που μίλαγε μέσα μου και που δεν θα άφηνα πότε να φύγει.
Πρόσφατα επαναηχογράφησαν τη πρώτη δουλειά τους και έκανα ένα μεγάλο ταξίδι για να τους δω διαπραττοντας σχεδόν απιστία τουλάχιστον στο μυαλό μου από τη πραγματικά σπουδαία μουσική που είναι πλέον στη ζωή μου... Ενώ είδα ότι δεν πάει καλά το πράγμα, τώρα που επανηχογράφησαν και άλλο κλασικό τους άλμπουμ και πάλι θέλησα με πρωτοβουλία μου να τους ακούσω, ξεχνώντας ότι είχε ειπωθεί για μένα στο παρελθόν και κάνοντας μια προσπάθεια για τη δική μου ειρήνη της ψυχής να καταλάβω γιατί με απέρριψαν σαν οπαδό...
Μου καλάρεσε στην αρχή, δυνατή παραγωγή, το άκουσμα παλιών καταπληκτικών κομματιών με γλύκανε και με μαλάκωσε και με έκανε να πιστέψω αρχικά πως η αγαπημένη μου μπάντα επέστρεψε, όχι για να με ξανακερδίσει, ποτέ δεν θα το επέτρεπα, αλλά τουλάχιστον να εξιλεωθεί στα μάτια μου. Μόλις είδα όμως ότι τη θέση του παλιού καλού εξώφυλλου με τις κλασικές σημαίες πήραν νέες ανύπαρκτες μουσικά και συναυλιακά χώρες, τη στιγμή που εγώ τους ανέδειξα σαν μπάντα, αισθάνθηκα προδομένος στην αρχή, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω όμως ότι ξεφτίλισαν τους εαυτούς τους, σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι ακόμα κρατάνε έπεσαν χαμηλά και αντί να προσπαθήσουν να κάνουν μια δουλειά αντάξια του παρελθόντος τους αυτοί διαλαλούν πόσο μεγάλη μπάντα είναι και τι καταπληκτική φόρμα διανύουν... Παραμύθια...
Για την ηδονή του να είναι αγαπητοί, διάλεξαν να παίζουν μπροστά σε απαίδευτα μουσικά ακροατήρια και να πάνε σε νέες πολιτείες που παλιότερα τις χλεύαζαν και να γλύφουν εκεί που κάποτε έφτυναν...
Τουλάχιστον αν και καθυστερημένα πήρα την απάντηση μου... Δεν άξιζε... Δε μου άξιζε... Βολικά να ξεχάσουν τον πόνο και την αμφισβήτηση στο πρόσωπο μου ως οπαδός και να θυμούνται τις παλιές καλές συναυλίες μόνο και μόνο ώστε να μου πουλήσουν ξαναζεσταμένο φαΐ ως γλυκιά ανάμνηση...
Η αντίληψη μου και το είναι μου δεν μπορούν να τα δεχτούν αυτά... Δεν υπάρχει περίπτωση να την ξαναπατήσω και δεύτερη φορά...
Έστω και καθυστερημένα... παλιά μου αγαπημένη μπάντα, σε ξεπέρασα...
