Θα το έχετε πάρει χαμπάρι ότι δεν τους πάμε τους δημοσιογράφους. Τα χουμε πει αυτά τα χουμε δείξει σε φωτογραφίες το γιατί.
Επίσης έχουμε πει ότι γουστάρουμε να βλέπουμε τύπους που αντιπαθούμε να τσακώνονται μεταξύ τους. Ετσι ρε παιδί μου μας ικανοποιεί. Ποτέ όμως δεν περίμενα τα όρνεα που τόσο υπομονετικά περιμένουν στον ουρανό να πεθάνει ένα ζώο για να το φάνε ή τις ύαινες που επιμελημένα σε αγέλες ακολουθούν τα αδύναμα ζώα και μόλις πεθάνουν ορμάνε και τα ξεσκίζουν, να φαγωθούν μεταξύ τους.
Στον κόσμο του ανθρώπου, στη ζούγκλα που μασκαρέψαμε σε πολιτισμό το αντίστοιχο είναι οι δημοσιογράφοι. Που ενώ είναι ανίκανοι να γράψουν σωστά απλά νέα όπως το πότε γίνεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας στις φυλλάδες τους (άλλος γράφει 21.00, άλλος 21.30, άλλος 21.45) είναι πρώτοι στο να μυρίζονται τον ανθρώπινο πόνο και να τον εκμεταλλεύονται μέχρι πατούρας. Να αρθρογραφήσουν, να σχολιάσουν, να κράξουν, να χειραγωγήσουν τις μάζες με λίγα λόγια... Ποτέ μα ποτέ δεν περίμενα όμως να στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου... ΠΟΤΕ... Μάκης εναντίον Θέμου, Χίος εναντίον Καμπουράκη...
Και εδώ είναι το σημείο που θα έγραφα την ξυπνιτζίδικη ατάκα και θα έκλεινα... αλλά δεν θα το κάνω. Συνεχίστε μέτριοι κοντυλοφόροι και μικροφωνοφορούντες,βριστείτε, βγάλτε τα άπλυτα σας στη φόρα, γουστάρω και απολαμβάνω...τουλάχιστον ο Ζαχόπουλος γάμησε κιόλας...
